Zo moeilijk..........

Dit keer niet echt een opbeurend onderwerp maar ja die zijn er nu ook eenmaal

Ik ben bezig alles een beetje af te ronden aangaande het overlijden van mijn vader.

Nee hij is niet net gestorven maar inmiddels 1,5 jaar terug.

Eindelijk is het huis leeg en gaat het binnenkort de verkoop in.

Maar het graf is ook nog steeds een zielig hoopje zand.

met een lantaarn met sterretjes want ja Opi is nu een sterretje.

Regelmatig is mijn Stoere tuinman op zoek naar Opi in de lucht als de sterren aan de hemel staan, is dat Opi oma??

Verder nog een vaas, een hartje met 'ik ook van jou' en zo nog wat snuisterijen.

Af en toe als ik er kom schaam ik me ten eerste omdat het er nog zo bij staat, de graven naast 'm zijn al keurig en anderzijds dat ik zijn spulletjes weer overal vandaan moet plukken, vreemd genoeg.

Het is dan net of ik van alle andere graven dingen weg pak om er nog wat van te maken maar het staat iedere keer verspreid.

Het was niet dat ik geen mooi monument voor m kon betalen maar ik kon geen mooi monument voor 'm bedenken.

Niet wat hem was...........

Scheepsbouw, wandelen, strand, zee, liefde, glimlach, kleine kindjes 

Alles wat ik tegen kwam leek nergens naar.... voor hem.Ik heb aardig wat rondjes gelopen op diverse begraafplaatsen om inspiratie op te doen maar allemaal niets, het bleef blanco in mijn hoofd.

Heb serieus gedacht 'ik ga wel om een gewone grafsteen' maar gelukkig niet gedaan.

Ditzelfde was me ook al overkomen met het gedichtje op de rouwkaart, ik heb honderden misschien wel duizenden gedichtjes doorgenomen terwijl ik naast 'm zat te waken, heel veel tranen laten lopen maar niet 1 gedichtje was voor hem totdat ik er maar zelf een voor hem geschreven heb.

' Een mooie man een mooie lach,

wandelend langs het strand.

Genoot van al het moois hij zag 

sporen makend in het zand.

Zijn voetstappen nu uitgewist

door de golven van de zee

Er werd opeens voor hem beslist

een windvlaag nam hem mee'

Nu 1,5 jaar later weet ik wat ik wil voor hem als monument en ben ik blij dat ik mezelf toch die tijd heb gegund.

Nu nog de goede foto want het is niet net als een lijstje dat je er volgende week een andere in doet.

Dus hij moet perfect zijn.

Ik wilde een foto tussen de paalhoofden op het strand.....

Vroeger als klein meisje liep ik daar ook met mijn vader, op zoek naar krabben, en waren deze palen heel hoog......

nu .........

zijn ze helaas nog maar 50-100 cm, nee niet omdat ik gegroeid ben maar omdat het zand zo hoog opgespoten is.......zucht ......wat nu ....

Nu kreeg ik van de week een sms van een collegaatje

'heb je al een foto voor het graf want hier in Domburg zijn ze nog wel hoog'

Dus met laag water en een klein zonnetje richting Domburg om wat foto's te schieten.

een wat ruwere zee als in september(vorige foto's) en helaas wat minder zon.

Tig foto's verder wachtend op onze lunch in strandtent 'Oase' zie ik dat er bij het paalhoofd verderop geen hoge paal in het midden zit en het zonnetje nog schijnt terwijl er een grote regenbui nadert dus ik snel nog even naar dat paalhoofd. Op de weg ernaartoe zie ik een regenboog verschijnen.

Ik noem dat altijd een cadeautje. Zo mooi.

Maar het betekent ook dat de bui dichtbij is.

 Ik schiet nog wat plaatjes en als ik terug loop word ik bijna omver geblazen en klettert de hagel op mn hoofd en in mn gezicht. Als ik weer bij de strandtent ben ben ik doorweekt en druipt het water van me af net als bij heel veel meer mensen die ook opeens in de strandtent zitten .........

Mijn lunch staat al op me te wachten en het smaakt heerlijk.

Nu nog de perfecte foto uitkiezen.........